Projektant kościoła

Kazimierz Skórewicz /ojciec trojga dzieci: Jerzego, który zginął w Oświęcimiu, Ludomira rozstrzelanego w Palmirach i Marii /, był pierwszym synem Brunona Skórewicza i Marii z domu Rudnicka /miał jeszcze siostrę Zofię Franciszkę/. Urodził się 11 XI 1866 r. w majątku Stubełek, parafia Lachowice na Wołyniu. Następnie z rodzicami mieszkał w Jelizawietgradzie, gdzie uczęszczał do ziemiańskiej szkoły realnej, którą ukończył w 1887 r. Od sierpnia 1888r. jest słuchaczem /studentem/ Instytutu Inżynierów Cywilnych imienia. Mikołaja I w Petersburgu. Instytut ukończył 23V 1983 r., uzyskując tytuł architekta cywilnego. Po śmierci ojca, na początku 1894 r. z matką i siostrą wyjeżdża do Baku /przemysł naftowy/, gdzie pracował jako architekt dzielnicowy. W latach 1898 - 1900 studiuje za granicą, wysłany przez Instytut Inżynierów Cywilnych. Od 1904 r. pełni funkcję architekta miejskiego w Baku. Baku opuszcza w 1905 r. Wyjeżdżając z Baku Skórewicz miał za sobą kilka ważnych realizacji architektonicznych, bogate doświadczenie w różnych dziedzinach sztuki budowlanej, znakomite przygotowanie do zawodu i 37 lat życia. Od zimy 1906/7 mieszka w Warszawie i w latach 1906 - 1907 jest architektem miasta Warszawa. Od lutego do maja 1906 r. bierze udział w konkursie na kościół w Zagłobie i konkurs ten wygrywa, jest on też autorem projektu plebanii w Zagłobie. Projekt plebanii powstał równocześnie z projektem kościoła. Oprócz tego Skórewicz jest projektantem pałacu dla Kleniewskich w Szczekarkowie, zniszczonego w 1915 r., murowanego kościoła w Łapach /1919 r./, niewielkiego drewnianego kościółka w Spale /konsekrowany w sierpniu 1923 r/. Kościół zbudowano dla prezydenta Stanisława Wojciechowskiego, gdy w Spale w lasach, w dawnej carskiej rezydencji, mieściła się rezydencja prezydenta Polski. Skórewicz prowadził także prace adaptacyjne tej rezydencji. Autor projektu kościoła w Zagłobie był od 1906 r. członkiem Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości.
W ramach tego Towarzystwa był między innymi inicjatorem akcji ratowania Kazimierza nad Wisłą i wieży ariańskiej w Wojciechowie. On czuwał nad konserwacją kościoła w Głogowcu /pow. kutnowski/ i prowadził prace inwentaryzacyjne kaplicy cmentarnej w Mstowie /pow. częstochowski/ i Bramy Krakowskiej w Lublinie oraz nadzorował konserwację kościoła w Serocku i Ciechanowie, a poza tym dużo jeździł po Polsce z referatami i kontrolami a także doradztwem fachowym. Skórewicz jest autorem w Warszawie projektu gmachu Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych /1912 r./, oraz kompleksu Szpitala im. Księżnej Anny Mazowieckiej /z ul.Karowej 2/. Od chwili powołania Politechniki w Warszawie, a więc od roku 1915 jest jej wykładowcą i jednym z twórców Politechniki, a w szczególności wydziału architektury i pierwszej w Polsce katedry historii architektury. W latach 1915 - 26 Skórewicz jest kierownikiem prac konserwatorskich na Zamku Królewskim, pomysłodawcą jego konserwacji i rozbudowy oraz kuratorem tego zamku. Po 1926 r., po zdymisjonowaniu , kierownikiem odbudowy Zamku Królewskiego został Adolf Szyszko - Bohusz wcześniej kierownik odbudowy Wawelu. Na zamek powrócił Skórewicz w pierwszych dniach września 1939 r., stając się na krótko ostatnim gospodarzem skazanej przez Niemców na zagładę budowli. Zamek ostatecznie opuścił w czasie walk powstańczych 10 VIII 1944 r. Równocześnie z innymi pracami w latach 1919 - 1925 Skórewicz sprawuje nadzór nad remontem i przystosowaniem Belwederu i Łazienek do potrzeb siedziby Naczelnika Państwa. On jest autorem przebudowy Instytutu Maryjskiego, a przez to projektantem obecnych gmachów sejmowych /Zespół sejmowy i Dom Poselski 1919 - 1928 r/. Budowa tych budynków była największym przedsięwzięciem architektonicznym Kazimierza Skórewicza. Wzniesione wg projektu Skórewicza budynki sejmowe zostały poważnie zniszczone w czasie powstania Warszawskiego. Po wojnie je odbudowano. Fakt, że odbudowując po wojnie Salę Posiedzeń zachowano ją w praktycznie niezmienionym kształcie, świadczy o szacunku dla symbolicznego wymiaru tego dzieła i randze architektury Skórewicza. Kazimierz Skórewicz jest też projektantem tzw. „Dworku Piłsudskiego” w Sulejówku, projekt tego obiektu powstał w połowie1922 r., a oddano budynek do użytku 13 VI 1923 r.
Wybudował ten Dworek Komitet Żołnierza Polskiego, zbierając na to pieniądze wśród żołnierzy zawodowych i byłych legionistów. Skórewicz jest autorem wielu prac z zakresu architektury wydanych drukiem . W czasie swojego życia zajmował się wieloma konserwacjami, gdyż był jednym z najwybitniejszych konserwatorów zabytków. Między innymi prowadził prace konserwatorskie pałaców w Czersku /1908 - 11/, w Czyżowie pod Zawichostem, w Nieborowie i Cieleśnicy i kościoła w Zawichoście /1920 - 29/. Skórewicz był autorem trzy tomowego dzieła pt. „Historia architektury polskiej”, które zakończył w 1948 r., a które jednak nie ukazało się drukiem i dzisiaj praca ta jest nieznana. Kazimierz Skórewicz zmarł 11 XII 1950 i pochowany został na warszawskich Powązkach, kilka kroków od grobu marszałka Rydza - Śmigłego. Na prostej kamiennej płycie nagrobnej, obok nazwiska i dat życia wyryto jedynie słowa - prof. Politechniki Warszawskiej.

Szkice projektu kościoła w Zagłobie wykonane przez Skórewicza.

Projekt konkursowy kościoła w Zagłobie - 1906 r.

1 - widok fasady

2 - widok perspektywiczny i przekrój

3 - widok elewacji bocznej

Oto niektóre inne projekty nadesłane na konkurs:

Projekt Tadeusza Szaniora - godło „Na wsi”

Projekt Franciszka Lilpopa i Karola Jankowskiego

Projekt Franciszka Lilpopa i Karola Jankowskiego - godło „Echo”

Projekt Józefa Czekierskiego, Zygmunta Trojanowskiego i Tadeusza Zielińskiego